Uzun zaman sonra yine ben, yeniden siz.
Dün gece düşündüm. Bir otobiyografi yazacak olsam, mühim olan ben mi olurdum, konu mu. Adım sanım belli olmasa. Uzman 3 olarak bir ifade versem. Bir mahlas kullansam ama sözümün, tespitimin ağırlığı olsa ve yine siz ilgi duysanız, değer verseniz. Mümkün mü? Mümkün. O halde yeniden yazmaya başladım. Kardeş'ceğizim tam da bugün 'içinden geldiği gibi, her gün bir yardım saatliğine de olsa yaz,' dediği gün. Bugün... Ve buradayız.
Uzaya doğru seslenmek, geçmişe, geleceğe, anın içinden size hiç bir zaman anlayamayacağım bir kavram olacak. Veya tüm DNA'mla anladığım dolayısıyla hep yaşadığım. Dolu dolu.
Pandemi dönemindeyiz. Söyleyecek çok söz birikti, paylaşılacak nice fikir, görüş, deneyim var.
Zamanla adım adım. Zerre zerre...
Çok merak ediyordum, bugün bir soruma yanıt geldi. Müzisyenler, sanatçılar, artistler ne yapmaktalar bu dönemde? Herkes evlerine kapanmışken... Müzisyen canlar
Sokaktakiler, gecekondularda yaşayanlarla ilgili de bir haber gelmişti. Raporu paylaşacağım linkle. Üzüldüm. Ama fark ettim yine yeniden uzaydayız, kendi başımıza ve yalın ayak. Sanki A'raf'ta gibi. Bir yan cennet, bir yan cehennem ve biz, ama hepimiz arada... Derin yoksul canlar
Hala bilmediğim ise zaten uçurumun kenarındakiler. Uyuşturucu satıcıları, fahişeler, bir zindanda kapalı tutulan esirler (evet bence onlar hala varlar!). Hep zor durumdaydınız. Peki şimdi?
Her ne kadar şimdi ağlasak da... Ağla sevdam
Güzel günler göreceğiz çocuklar...
"Ağırlıklarını kaldırır, üzerlerindeki zincirleri çözer." A'râf Suresi - 157. Ayet
Allah hepimizin Rabbi. Ve rahmeti hepimizi kuşatmıştır. Ben, sen, günahkar, alim ayrımı olmaksızın. Bu bilinçle, sevgiyle, biraz derme çatma ama taze, dilerim ki sımsıcak bir merhaba.
No comments:
Post a Comment